Het stemmetje wordt de mond gesnoerd
Harlingen Haven. Bepakt en bezakt loop ik naar de boot. In mijn tas 8 boeken voor mensen die ik ken op Terschelling en nog 8 om achter te laten. Ik denk terug aan 1 augustus 2020. Ook toen liep ik bepakt en bezakt, maar toen ging ik voor onbepaalde tijd naar Terschelling. Dit keer ga ik voor 4 dagen en 5 nachten. De treinreis van Schiedam naar hier lijkt lang, maar met mijn laptopje op schoot verdwijnt die tijd in mijn getypte woorden. Eindelijk kan ik uitgebreider zitten en schrijven over al wat er door me heen ging afgelopen weken. Om alles te ontwarren en te benoemen. De reis is uiteindelijk veel te kort en ik kijk alweer uit naar de trip op de boot. Ik neem bijna nooit de snelboot, maar de langzame veerboot om in de 2 uur durende reis te genieten van de tijd voor mezelf. Meestal sta ik buiten in zon of wind, maar dit keer is het avond en ga ik verder met schrijven. Buiten is het pikkedonker. De lichtjes van Harlingen nemen afscheid van ons en de scheepstoeter tovert een grote lach ...