Ik mag niet klagen.
Een terugblik. Al een paar jaar schrijf ik blogs. Een paar maanden na de dood van mijn meisje, nu ruim 5 jaar geleden, ontdekte ik dat van me af schrijven helpt. Daarbij kende ik destijds nogal wat mensen in Schiedam, omdat ik daar veel danslessen gaf aan volwassenen en kinderen op o.a. scholen en men vroeg zich af hoe het met me ging na die ene nacht van 4 op 5 augustus. Ik had me aardig terug getrokken en ben zelfs een tijd anti-kraak in de polders gaan wonen met mijn vriend, dus daar waar ik voorheen een redelijk bekende verschijning was in Schiedam was ik ineens onvindbaar. Door mijn blogs bleef men op de hoogte van mijn reilen en zeilen op praktisch, maar vooral op emotioneel niveau. Ik ontdekte dat ik woorden kon geven aan emoties en gevoelens, iets wat anderen blijkbaar ook hielp. Zo bleef ik mijn blogs schrijven en zo bleven mijn blogs gelezen. Die verbinding tussen mijn lezers en mij, de interesse in wat ik schrijf, is de afgelopen jaren vaak een grote steun voor me geweest. ...